ดวงใจมาเฟีย #MarkBam
Chapter 12 [ทั้งตอน]
Warning : NC-17
Chapter 12
ซาตาน
“รออยู่ตรงไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปรับ”
“เดี๋ยวแบมรออยู่ที่ศาลาหน้าคณะก็ได้ครับ คุณมาร์คขับเข้ามาเลย” แบมแบมตอบปลายสายอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้วันนี้คุณมาร์คนึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรถึงได้ขับรถมารับเขาที่มหาลัยด้วยตัวเอง
ร่างเล็กไม่ลืมที่จะโทรหาเพื่อนสนิทอีกคนให้ได้รู้ว่าเขาจะกลับก่อน
“ยูคยอมวันนี้คุณมาร์คมารับ เรากลับก่อนนะ”
“อ่อ ได้ ไม่เป็นไร เรามีควิซย่อยคลาสเย็นคงไปหาไม่ได้เหมือนกัน” ปลายสายตอบกลับอย่างเนือยๆ วีคนี้มีควิซย่อยติดๆกัน ไม่มีเวลาให้หายใจหายคอจนเขา นี่ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดหรือคิดถูกที่ย้ายมาเรียนเกาหลีตามคำยุให้มาดูพี่สะใภ้ของโจอี้แบบนี้
“อือ งั้นก็...โชคดีนะ” แบมแบมอวยพร ก่อนจะเดินไปรอร่างสูงที่หน้าคณะ
ยูคยอมเรียนมหาลัยเดียวกับเขาแต่คนละคณะ แบมแบมเรียนบัญชี ส่วนยูคยอมเรียนวิศวะ นอกจากเวลาจะไม่ตรงกันแล้ว คณะยังอยู่ไกลคนละโยชน์ ส่วนมากก็จะได้เจอกันแค่ตอนเช้า ตอนพักเที่ยงและตอนเย็น แบมแบมขับรถไม่เป็นจึงต้องอาศัยรถยูคยอมมามหาลัยทุกวัน
“อ้ะ! ขอโทษครับ” แบมแบมกล่าวขอโทษทันที เขาไม่ทันมองเพราะมัวแต่ดูโทรศัพท์
“ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ยแบมแบม”
“พี่ฮันบิน!” แบมแบมยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร คิม ฮันบิน เป็นเพื่อนสนิทของพี่รหัสเขา
“ไงเรา สบายดีไหม”
“สบายดีครับ ไม่ค่อยได้เจอพี่ๆเลย ตั้งแต่จบกิจกรรมรับน้อง”
“พี่ต่างหากที่ไม่ค่อยเจอแบม พวกพี่ก็อยู่กันที่ซุ้มคณะตลอด” แบมแบมหัวเราะ เขาพอรู้มาบ้างล่ะ ว่าพวกพี่ปีสูงมักจะใช้เวลาอยู่ในซุ้มคณะ บ้างก็ทำการบ้าน บ้างก็นอนและบ้างก็มาเล่นเกมส์ แต่เขาไม่ค่อยกล้าเดินไปทางซุ้มเพราะโดนแซวบ่อยๆ
“วันนี้แบมว่างไหม ไปหาอะไรกินกัน” ฮันบินโอบไหล่คนตัวเล็กรุนหลังให้แบมแบมเดินตามเพราะสนิทกันแล้วจึงไม่ได้คิดอะไรมาก หวังจะพารุ่นน้องไปร้านประจำหน้ามอ
“คือว่า..” แบมแบมขืนตัวไว้ เพราะวันนี้คุณมาร์คจะมารับเขาที่มหาลัย
*ปริ้นๆ*
“แบมแบม!” น้ำเสียงราบเรียบทรงอำนาจดังลอดผ่านเข้ามาในตัวตึก แบมแบมใจตกลงไปที่ตาตุ่ม
“พี่ฮันบินปล่อยก่อนนะครับ”
“ทำไม นั่นคุณพ่อแบมเหรอ”
“พ่อมึงน่ะสิไอ้หน้าจืด ปล่อยเมียกู” มาร์คไม่พูดเปล่ากระชากแบมแบมเข้ามาชิดตัว ร่างเล็กสะดุ้งรีบห้ามพัลวัน เมื่อชายหนุ่มทำท่าจะเข้าตีกัน พวกพี่บ็อบบี้วิ่งออกมาจากในซุ้มแล้ว แบมแบมกลัวเรื่องจะบานปลายจึงจับมือชายหนุ่มขึ้นรถ ไม่ลืมหันไปโค้งให้รุ่นพี่ที่ทำหน้าตางงๆ แตกตื่นกับเหตุการณ์
+ดวงใจมาเฟีย+
“คะ..คุณมาร์คช้าลงหน่อยครับ แบมกลัว” แบมแบมปรามเสียงสั่น คุณมาร์คขับรถเร็วจนแบมแบมกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ
“มันเป็นใคร! ทำไมถึงให้มันจับ ให้มันกอด!” ถ้าเขารู้ว่าแบมแบมเข้ามหาลัยจะมีคนเข้ามายุ่งกับคนของเขาแบบนี้ เขาคงไม่มีวันส่งแบมแบมมาเรียน ยิ่งโกรธเขาก็ยิ่งขับเร็วขึ้น แบมแบมควรจะรู้ว่าใครเป็นเจ้าชีวิต!
“ผมเปล่านะครับ มันเป็นอุบัติเหตุ ผมจะล้มพี่ฮันบินเลยช่วยจับไว้แล้วก็จะชวนผมไปทานข้าว..”
“ถ้าวันนี้พี่ไม่มารับนายคงจะไปกับมันใช่ไหม!!” มาร์คตะคอก แบมแบมกัดปากน้ำตาคลอ ไม่เข้าใจว่าคุณมาร์คเป็นอะไร แบมแบมไม่เคยเห็นมาร์คในด้านนี้มาก่อน นึกน้อยใจว่าคุณมาร์คไม่ยอมฟังเขาอธิบายอะไรเลย
มาร์คพอเห็นแบมแบมเงียบจึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายยอมรับว่าจะออกไปกับฮันบินถ้าเขาไม่มารับ ร่างสูงโกรธจนควันออกหู ยิ่งกว่ามีศัตรูมาป่วนคาสิโนเขา
พยายามระงับอารมณ์แล้ว เขาพยายามแล้ว แต่แค่คิดไปถึงร่างเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายอีกคน ความรู้สึกบางอย่างก็ตีรวนขึ้นมาจนเขาระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“ไม่ใช่นะครับ ฮึก คนมาร์คกำลังเข้าใจผิด”
“เก็บไว้ไปแก้ตัวบนเตียงเถอะ ชั้นจะย้ำเตือนให้นายได้รู้ว่านายเป็นของใครกันแน่!” มาร์ค ต้วนไม่เคยมีความรักเขาจึงรับกับอารมณ์หึงหวงแบบนี้ไม่ได้ พายุความหวงนำพาอารมณ์ให้อยู่เหนือเหตุผล
Place : The MT hotel
*เอี๊ยดดด ปัง!*
ทันทีที่จอดรถมาร์คก็ตรงมากระชากแบมแบมออกจากตัวรถทันที
“ลงมา!”
“ฮึก ไม่! แบมไม่ไป แบมไม่คุยกับคนไร้เหตุผลแบบคุณ อึก” แบมแบมสะอึกสะอื้น ขืนตัวไว้ คุณมาร์คตอนโกรธไม่ใช่คนที่แบมแบมอยากอยู่ด้วย
“ลงมา!” มาร์คกระชากร่างบางให้เดินตาม ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้หนักหนาแค่ไหน บอดี้การ์ดหลายคนหลบให้เจ้านายพัลวัน พวกเขารู้ว่าคุณมาร์คโกรธน่ากลัวขนาดไหน
“ปล่อยนะ ฮึก ปล่อย!!” แบมแบมกระชากแขนหนี ส่ายหน้า คุณมาร์คกระชากลากถูเขาไม่ต่างจากวันแรกที่เจอกัน ลิฟต์ตัวเดิม ห้องเดิม และโรงแรมเดิม ความทรงจำที่เขาเกือบจะลืมเลือนมันไปจนหมดแล้ว
*ปัง* มาร์คปิดประตูเสียงดัง ไม่ลืมสั่งบอดี้การ์ดว่าห้ามให้ใครรบกวน
ทันทีที่ถึงโรงแรมมาร์คก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง แบมแบมสะอื้นฮักเมื่อถูกร่างสูงเหวี่ยงลงเตียงอย่างแรง ร่างเล็กถดตัวหนีไปหัวเตียง กลัว...เขากลัวคุณมาร์ค นี่ไม่ใช่คุณมาร์คที่เขารู้จัก
“คุณ อืมมม อึก พอ! ปล่อย!” แบมแบมดันหน้าคมออกพัลวัน แต่หนีไม่พ้นริมฝีปากหยักที่กระแทกกระทั้นลงตรงปากอิ่มจนได้เลือด คุณมาร์คทำราวต้องการให้ปากเขาพัง
วินาทีนี้ร่างสูงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อยากจะเอาชนะจนลืมคิดถึงจิตใจของอีกคนไป
คิดแต่ว่าถ้าทำแบบนี้ทุกคนจะได้รู้เสียที ว่าแบมแบมเป็นของเขา
ของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น!!
“คุณมาร์ค..อึก..ปล่อยเถอะครับ..ฮึก..ผมเจ็บ”
“มันเป็นใคร” มาร์คถามเสียงเหี้ยมแววตาลุกโชน
“พี่ฮันบิน อึก รุ่นพี่ในมหาลัยครับ”
“สนิทกันขนาดไหน ถึงปล่อยให้มันจับ มันกอด”
“คุณมาร์ค อือ ผมเจ็บ ฮึก ผมเจ็บ ปล่อยผมเถอะนะ” แบมแบมครวญครางอย่างน่าสงสาร ภายใต้อ้อมแขนแกร่งของร่างสูง ความอ่อนโยนที่เขาเคยได้รับมาตลอด ตอนนี้เหมือนเป็นแค่ภาพความฝัน
“ทำไม พอมีคนสนใจเข้าหน่อยทำเป็นรังเกียจชั้นหรือไง” คำพูดจาดูถูกกรีดใจคนฟังเสียจนยับเยิน
“คุณมาร์คปล่อย!!” แบมแบมตะโกนลั่น นี่ไม่ใช่คุณมาร์คที่เขารู้จัก
“ดี! เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่ ไม่ต้องเห็นหัวกันแล้วว่าชั้นเป็นใคร!!” มาร์คคำรามลั่น พูดเสียงเย็น
“อย่าทำเป็นสะดีดสะดิ้ง ทีไอ้ฮันบินอะไรนั่นนายยังให้มันจับ ให้มันกอด” นี่ขนาดที่สาธารณะยังขนาดนี้ ถ้าที่ลับตาคนจะขนาดไหน!
“ไม่ใช่! คุณกำลังเข้าใจผิด!”
“ได้กับมันมากี่ครั้งแล้วล่ะแบมแบม!!” วาจาเชือดเฉือนกรีดหัวใจคนฟังเสียจนเจ็บอก คุณมาร์คพูดเหมือนไม่รู้จักเขา พูดดูถูกเขาราวกับเขาเป็นโสเภณีชั้นต่ำ
“ฮึก ปล่อย คุณมาร์ค ปล่อย!!”
*แคว่กก*
“ฮืออ มะ ไม่เอา อย่า ไม่..”
“ดิ้นรนไปก็แค่นั้น ชั้นจะทำให้คนทั้งโลกรู้ว่านายเป็นของชั้นแบมแบม ของชั้นแค่คนเดียว ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สิทธิแตะต้องทั้งนั้น!!” มาร์คประกาศกร้าว มือหนากระชากชุดนักศึกษาตัวบางออกอย่างแรง ใบหน้าคมโน้มตัวเข้าปล้ำจูบอีกฝ่าย แบมแบมสะบัดหน้าหนี มือเล็กปัดป้องพัลวัน จังหวะหนึ่งที่อีกฝ่ายยกมือขึ้นมือบางไปกระทบกับใบหน้าคมของอีกฝ่าย มาร์คขบกรามแน่นไม่คิดว่าแบมแบมจะกล้าตบหน้าตน
“ขะ..ขอโทษ..ฮือออ..ผมไม่ได้ตั้งใจ” แบมแบมละล่ำละลักบอกตอนที่อีกฝ่ายปลดเข็มขัดออก มาร์คจับข้อมือบางกระชากให้ขึ้นไปบนหัวเตียง รัดข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ด้วยเข็มขัดเส้นหนา มาร์คแสยะยิ้ม แค่นี้แบมแบมก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้อีกแล้ว ผิดกับอีกฝ่าย ดวงตากลมช้ำเหม่อลอย หัวใจดวงเล็กพังครืนไม่คิดว่าคุณมาร์คจะทำกับตนขนาดนี้
มาร์คไม่อ่อนโยน ไม่ปลุกเร้าอะไรใดๆทั้งนั้น มือหนาจับขาเรียวแยกออก ส่งมอบความเป็นชายที่รุนแรงเข้าไปในช่องทางรักจนแบมแบมได้เลือด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งปะปนไปกับกลิ่นเหงื่อและคาวโลกีย์
“ฮึก..” ร่างเล็กกัดฟันแน่น กับความรุนแรงที่ถาโถมเข้ามา เจ็บลึกร้าวไปทั่วสะโพก แต่เขาจะไม่มีวันร้องขอความเห็นใจจากซาตานร้ายตนนี้เด็ดขาด
เวลานี้ไม่ว่าจะซาตานจากนรกขุมไหนก็ไม่ร้ายเท่ามาร์ค ต้วน!!
“อ่าห์....อืม...” มาร์คถาโถมความรุนแรงเข้าใส่ ขยับสะโพกถี่รัว
“เงียบทำไม ครางเสียสิ...หรือชั้นไม่ถึงใจ!” มาร์คยกขาเรียวบางขึ้นพาดบ่า แก่นกายใหญ่ขยับเข้าไปจนลึก แบมแบมสะบัดหน้าหนีจนผมกระจายเต็มหมอน มันไม่ได้เสียวซ่าน แต่มันทั้งเจ็บทั้งอึดอัด เซ็กส์ที่ไม่ได้เกิดจากความเต็มใจ เซ็กส์ที่ไม่ได้เกิดจากความรัก เป็นเซ็กส์ที่แบมแบมขยะแขยงอย่างถึงที่สุด
“อย่าเงียบ! ครางออกมา!” มาร์คตวาดลั่น เมื่ออีกฝ่ายนิ่งเป็นหิน พายุอารมณ์ลอยตัวเต็มอากาศไปหมด แบมแบมแทบสิ้นสติ เมื่ออีกฝ่ายกระแทกเข้ามาจนถึงสุด มันชนผนังข้างในจนดังกึก มาร์คเข้ามาลึกกว่าทุกครั้ง
“ฮ๊ะ! อึก อือ..” แบมแบมครางแผ่ว หยาดน้ำร่วงริน มาร์คขัดใจ เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของอีกฝ่าย มือหนาปลดเข็มขัดที่มัดมือบางไว้กับหัวเตียงออก กระชากอีกฝ่ายให้พลิกตัว จับเคล้น บีบคลึงสะโพกบางให้ลอยโด่ง ชำแรกแก่นกายแกร่งเข้าไปอีกครั้ง
“อ๊ะ..ฮ๊ะ..” แบมแบมร้อง ตอนที่หัวอูมใหญ่ชำแรกเข้าใส่จากด้านหลัง มือเล็กกอดหมอนที่อยู่ใต้ร่างแน่น ดวงตาฉ่ำน้ำมองข้อมือที่ช้ำเขียวอย่างเสียใจไม่คิดว่าคนที่ตนมอบหัวใจให้จะลงโทษเขาได้อย่างโหดร้ายทารุณขนาดนี้
แบมแบมสะอึกสะอื้นในลำคอ หายใจแทบไม่ทัน คุณมาร์คกระแทกใส่ จนเหมือนเตียงจะพังไปทั้งหลัง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังพั่บๆ พร้อมๆกับเสียงลมหายใจเร่าร้อนดังไล่มาจากข้างหลัง ทำเอาแบมแบมอยากปิดหู ได้แต่ภาวนาให้อีกฝ่ายเสร็จสมโดยไว เขาไม่ไหวแล้ว...เขาจะอดทนไม่ไหวแล้ว
“เฮือกก อือ คุณมาร์ค ฮึก..” แบมแบมครางแผ่วหอบหายใจ มาร์คหน้ามืดตามัวไม่สนใจจะฟัง มือหนาบีบเคล้นสะโพกจนเขียวช้ำไปหมด ความรุนแรงที่แบมแบมได้รับ ทำเอาร่างเล็กแทบสิ้นสติ มาร์คกระแทกกายเข้าไปในจังหวะสุดท้าย
“อืมมม” แก่นกายใหญ่ฉีดพ่นน้ำรักเข้าไปไม่หยุด แบมแบมตัวเหยียดเกร็งรับน้ำรักของอีกฝ่ายเข้ามาในตัว มาร์คหอบหายใจเหนื่อยเหมือนวิ่งระยะไกลมา บทรักครั้งไหนก็ไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้
เขาเคยคิดว่าเขาเป็นคนไร้อารมณ์ แต่ไม่ใช่กับแบมแบม ไม่ว่าอารมณ์ไหนคนตัวเล็กก็ดึงมันออกมาได้ทั้งนั้นเพราะความรู้สึกที่ทะลักทะล้นจนเกินจะห้ามไหว
หึงหวง เขาไม่เคยสัมผัสคำนี้แม้สักครั้ง
ความรู้สึกแสบร้อนในอก อยากจะกระชากคนตัวเล็กให้แนบชิดอยู่กับตน อยากจะล่ามโซ่และขังไว้ในบ้านเขา ไม่ต้องออกมาพบเจอใครหน้าไหนทั้งนั้น!
พออารมณ์ขุ่นมัวทั้งหมดได้ระบาย มาร์คก็ค่อยๆใจเย็นลง ร่างสูงเบิกตากว้าง แทบหยุดหายใจ นี่เขาทำอะไรลงไป...
“แบมแบม...”
ร่างเล็กไม่ตอบเพียงหันใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตามองร่างสูงนิ่งๆ มาร์คสะท้านใจ ขนาดดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เขายังสัมผัสได้ถึงแววตาเกลียดชังที่ส่งมาของร่างบางเลยด้วยซ้ำ
“พอใจคุณแล้วใช่มั้ยครับ พอใจแล้วก็ปล่อยผมไปเถอะครับ” มาร์คสะอึก ภายในใจเจ็บเหมือนโดนลวดที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ ทันทีที่สบกับตากลม เขาทนไม่ไหว ทนสายตาเกลียดชังแบบนี้ไม่ไหว มันเจ็บในอกไปหมด ร่างสูงผละจากร่างบางโดยไม่พูดอะไรออกไป มาร์คเดินไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ เปิดฝักบัวแรงๆให้น้ำเย็นๆ ดับสติเขาลงบ้าง เขาต้องเย็นลงกว่านี้เพื่อกลับไปขอโทษแบมแบม
“ฮึก..ฮือออ..” แบมแบมปล่อยโฮทันทีที่ร่างสูงเดินออกไป เขาไม่มีอะไรเหลือแล้วไม่ว่าจะความรู้สึกหรือหัวใจที่เขายกให้ชายหนุ่มไปจนหมด ได้แต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ว่าการที่เขาจะรู้จักใครสักคน จำเป็นต้องได้รับโทษทัณฑ์ขนาดนี้เลยหรือ…
+ดวงใจมาเฟีย+
Writer's Talk
จริงๆคุณมาร์คเค้าเป็นคนมีเหตุผลนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าได้รู้จักกับอารมณ์ หึงหวง เค้ารับมือไม่ค่อยเป็นค่ะ ผลเลยออกมาเป็นเช่นนี้แล...แบบว่า...หึงจนหน้ามืด...เลย...รุนแรงไปสักหน่อย...
รัก
Sweetie Pie**
กลับไปทิ้งคอมเม้นท์ที่ Dek-D กันสักนิด : http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1421688&chapter=14
