[OS]
Title: Love me harder
Another: Sweetie Pie**
Pairing: Yugyeom x Bambam
Rate: Romance/Nc-17
Warning!! : NC-17 all of story!
Talk : OS ชั่ววูบมากกก เพราะรูปยูคมองแบมรูปเดียวแท้ๆ 555+
“เชี่ยยย” ร่างหนาสบถลั่น ส่ายหัวแรงๆราวกับเรียกสติ ตาคมหลับปี๋เมื่อเห็นพื้นโลกโคลงเคลงไปมา
เวรเอ้ย! เมื่อคืนไม่น่าดื่มหนักเลยเถอะ
ไม่คิดว่าวันแรกใน LA ที่เขาลืมตาตื่นจะเป็นอาการแฮงค์หนักที่แทบยกตัวเองไม่ขึ้นแบบนี้ เมื่อคืนเป็นวันเกิดของเพื่อนสนิทเขา แบมแบม ที่พึ่งอายุครบ 18 ปี หมาดๆ งานเลี้ยงจัดขึ้นตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ ยาวไปจนดึกดื่น ตี 1 ตี 2 จำได้แค่ว่า...
“ดื่มอีกๆๆ” เสียงพี่ๆ ใครเป็นใครไม่รู้ยุให้เขาและแบมแบมยกดื่มจนหมดไปหลายแก้ว
“เอ้า! ชนนนน” จากนั้นภาพก็วาร์ปตัดไป พึ่งจะมารู้สึกตัวก็ตอนนี้นั้นแหละ
ยูคยอม สะบัดหัวแรงๆอีกทีเพื่อเรียกสติ ตาคมกวาดมองทั่วห้องที่ควรจะมีเพื่อนสนิทตัวเล็กของเขานอนอุตุอยู่ คิ้วหนาขมวดแน่น
“แบม..”
“แบมแบม” ยูคยอมเรียกเบาๆ ตาคมก็กวาดตามองทั่วห้อง ห้องก็มีแค่นี้จะไปอยู่ไหนได้วะ จำได้ว่าเมื่อคืนก็เขานี่แหละที่พยุงกันและกันเข้ามานอนในห้อง ร่างสูงสาวเท้าเปิดประตูออกไปดูข้างนอก
บางทีอาจจะตื่นนานแล้ว....
แต่ภาพที่เขาเห็นกลับเป็นสมรภูมขยะปาร์ตี้เมื่อคืน และร่างพี่แจ็คสันกับพี่มาร์คที่นอนโคฟเวอร์เป็นคนตายอยู่ข้างล่างโซฟาทั้งคู่ ยูคยอมหลุดขำในลำคอ โซฟาก็มีทำไมไม่นอน พี่จูเนียร์นอนพิงประตูอีกฝั่ง ส่วนพี่เจบีกับพี่ยองแจนอนเอาเท้าพาดกันตรงหน้าห้องครัว สรุปเมื่อคืนก็เมาไร้สติกันหมดสินะ
เพ่งมองก็แล้ว...
เดินหาก็แล้ว...
แบมแบมหายไปไหนกันนะ
ยูคยอมถอนหายใจเดินกลับไปที่ห้องเหมือนเดิม ร่างหนาเดินตรงไปห้องน้ำ หวังจะล้างหน้าล้างตาให้เต็มตื่นสักหน่อย ค่อยออกไปหาร่างเล็กที่ไม่รู้ว่าออกไปไหน
*แกร็ก*
“หืม?” ยูคยอมขมวดคิ้ว
“ล็อคเหรอ” มือหนาขยับลูกบิดอีกที แน่ใจแล้วแน่ๆว่าล็อค
*ก็อกๆ*
“แบมแบมอยู่ในนั้นหรือเปล่า” มือหนาลองเคาะประตู ค้อมตัวแนบหูฟังเสียงข้างใน
“อ๊า..อ๊ะ..อื้อ”
“แบม...เฮ้! เปิดประตูหน่อย” ยูคยอมตะโกนดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆที่ดังออกมาจากในห้องน้ำ
“ยะ..ยูค..อย่าพึ่งนะ ฮืออ อึก อืออ อ่าห์” คนในห้องน้ำตอบกลับเสียงกระท่อนกระแท่น แต่กลับทำให้อีกคนเป็นห่วงมากขึ้น
“แบม! เป็นอะไรน่ะ” ไวเท่าความคิดร่างหนากระแทกประตูไม้ที่แสนจะอ่อนแอให้เปิดออก ภาพที่เขาเห็นทำเอายูคยอมแทบหยุดหายใจไปเสียดื้อๆ แบมแบมที่เนื้อตัวเปลือยเปล่ากำลัง เอ่อ..ช่วยตัวเอง..อยู่ที่พื้นห้องน้ำ..
“ฮึก...อ๊ะ...ไม่นะ..ยูคห้ามมองนะ!!...อื้อ”
“ระ..เรา..เราขอโทษ เรานึกว่าแบมเป็นอะไรเห็น..เสียงแปลกๆ” ยูคยอมแทบความหาเสียงตัวเองไม่เจอ สายตาคมยังไม่หยุดมองคนตัวเล็กที่เนื้อตัวสั่นระริกอยู่ตรงหน้า
“อะ..ออกไปก่อนนะยูค” แบมแบมก้มหน้าต่ำอย่างขลาดอาย บ้าหรือเปล่า ถึงแม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ จ้องทำไมนักหนา แล้วก็ไอ้นั่นของเขาที่ชี้โด่ตั้งแต่เช้า เขาก็แทบไม่รู้จะทำยังไงให้มันสงบลง อาบน้ำก็แล้ว นั่งสมาธิก็แล้ว ฮือออ เขาจะทำยังไงดี อายก็อาย เสียวก็เสียว
“ไม่ล่ะ ทิ้งไว้อย่างนั้นมันจะแย่นะแบม” ยูคยอมเสนอตัวช่วยอีกคนอย่างใจดี
“อ้ะ..มะ..ไม่” แบมแบมน้ำตาคลอ อายจนไม่รู้จะอายยังไงเมื่ออีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาอุ้มเขาแนบอก
ยูคยอมยกตัวเพื่อนตัวเล็กขึ้นวางตรงเค้าเตอร์อ่าง สาวเท้าไปปิดประตู
*กริ้ก*
“ยะ..ยูคจะทำอะไร” แบมแบมถามเสียงแผ่วเบา เมื่ออีกฝ่ายล็อกประตูห้องน้ำเสียแน่นหนา ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกฝ่าย
ร่างสูงสาวเท้ามือค้ำยันแขนแข็งแรงต่อหน้าคนตรงหน้า แบมแบมก้มหน้างุด ไม่รู้จะทำตัวยังไง ใครใช้ให้มองกันด้วยสายตากรุ้มกริ่มอย่างนั้นกันเล่า มือหนากอดเอวบางไว้แนบชิดตัว ยูคยอมก้มลงหอมแก้มเนียน สูดกลิ่นหอมเย็นเข้าเต็มปอด ลากไล้ริมฝีปากร้อนชื้นไปตามกายบางที่สั่นระริก ขบเม้มสร้างรอยบางประปรายไปทั่ว
“อื้อ...” ร่างเล็กกัดปากแน่น กลั้นเสียงน่าอายลงไปในลำคอ
ยูคยอมละจากลำคอบางวนขึ้นมาที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นอีกครั้ง จูบที่อ่อนหวาน ลึกซึ้ง ปรับมุมแปรเปลี่ยนไปมาก่อนจะผละออก ยูคคยอมจูบซับน้ำหวานสีใสที่ไหลออกมาจากมุมปาก มือหนาละจากเอวบางลูบไล้ไปตามเรียวขาเนียน แบมแบมก้มหน้าซุกกับอกกว้าง
“อึก..อ๊ะ.อือ..” มือหนายังคงทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง เขาเอื้อมมือไปลูบเล่นกับก้อนกลมเล็กสองก้อนที่อยู่ข้างล่าง แบมแบมครางซบกับอกเขา เรียวนิ้วยาวตะไต่ไปตามแก่นกายเล็กที่ตั้งชัน...สั่นระริกสู้มือ
“อืออออ” แบมแบมครางยาวตอนที่เขาลูบมันเบาๆ ปากหนาละขึ้นมาจูบคนตัวเล็กอีกครั้ง ในขณะที่มือก็ขยับไปด้วยไม่ผ่อนผัน
“ยูค..อ๊ะ..อื้อ..”
“มะ..เร็ว..พะ..พอ..นะ..” แบมแบมพูดไม่เป็นคำ หายใจติดขัดกับอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง ยูคยอมผละออก ดวงตาคมจ้องหน้าใสไม่วางตา กระจกตาสะท้อนแค่ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ตรงหน้า จนคนตัวน้อยอดสะท้านกับสายตาลึกซึ้งของอีกฝ่ายไม่ได้
“อึก..ไม่..เรา..จะไป..ยูค..”
“อ๊า!!” สายธารขาวที่ฉีดพุ่งเลอะหน้าท้องเนียน ลามเลียไปตามเรียวนิ้วของอีกฝ่าย ยูคยอมยกมือหนาขึ้นมาเลียตามซอกนิ้ว คนตัวเล็กหน้าแดงซ่าน ไม่คิดว่ายูคยอมจะกล้าทำอะไรแบบนี้ แบมแบมทิ้งหัวกลมลงซบกับอกหนาอย่างหมดแรง หอบหายใจระรัว
ร่างสูงหัวเราะในลำคอกับความน่ารักของคนตรงหน้า
มือเล็กยกดันอกหน้า ก้มหน้างุด ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบา
“ปะ..ปล่อยเราลง” ยูคยอมไม่ขัด เขาอุ้มคนตัวเล็กลงจากเค้าเตอร์ หลุดขำในลำคออีกรอบเมื่อเห็นคนตัวเล็กทรุดตัว
ยืนแทบไม่อยู่...ยังจะซ่าส์อีก
แบมแบมหน้าแดงซ่าน หากไม่มีแขนแกร่งโอบรั้งไว้ คงทรุดลงไปตรงนั้น มือเล็กจับประคองตัวเองให้ลุกขึ้น
“อ๊ะ..” เผลออุทานออกมาเมื่อมือปัดไปโดนของสำคัญของอีกฝ่าย มันดันกางเกงนอนออกมาเป็นรูปเป็นร่างเสียจนแบมแบมไม่กล้ามอง
“ยูค..”
“ไม่เป็นไร..แบมออกไปก่อนเดี๋ยวเราทำเอง” ยูคยอมยกยิ้ม พูดตอบคนตัวเล็กราวกับเป็นเรื่องของลมฟ้าอากาศ เป็นแบมแบมเสียอีกที่นึกเขินอายแทน มือบางจับเสื้อของอีกฝ่ายแน่นไม่ยอมปล่อย หัวกลมส่ายไปมาจนผมแตกกระจาย
“ให้เราทำ”
“ห๊ะ!”
“ให้เราช่วยยูคบ้างนะ..” ร่างเล็กช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่าย น้ำเสียงออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว
พูดออกไปแล้ว…
“แน่ใจเหรอ” ร่างสูงถามชิดริมใบหูเล็ก
แบมแบมไม่ตอบแต่พยักหน้าขึ้นลง ช้อนตาฉ่ำ และปากบวมเจ่ออ้อนวอนอีกฝ่าย
จะให้..เขาไปคนเดียวได้ยังไงเล่า
ยูคยอมยังช่วยเขาเลย
เขาก็ต้องช่วยคืน...หรือเปล่า?
ปากหยักยกยิ้มอย่างพึงใจ
“เอาสิ”
แบมแบมคุกเข่าลงตรงหน้าอีกฝ่ายเมื่อสิ้นเสียงอนุญาต มือบางค่อยๆปลดกางเกงนอนของอีกฝ่ายลง ส่วนกลางลำตัวของร่างหนาดีดชูชัน แบมแบมหน้าแดง มันใหญ่...ใหญ่พอๆกับตัวยูคยอม ขนาดที่เทียบกับของเขาแล้ว...มันเทียบกันไม่ได้ แบมแบมค่อยๆแลบลิ้นออกมาแตะปลายหัวที่ฉ่ำน้ำใส
ยูคยอมครางซี้ดในลำคอ ใครจะไปคิดว่าแบมแบมที่ไม่ประสีประสาเรื่องแบมแบบนี้ พอต้องทำให้คนอื่นจะสร้างอารมณ์ได้ขนาดนี้ ความเงอะงะไร้เดียงสา ที่เขาอยากกักขังไว้ไม่อยากให้ใครได้เห็น ยูคยอมมีด้านมืด ด้านมืดที่อยากครอบครอง ด้านมืดที่อยากกลืนกินทุกส่วนของแบมแบม ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าไร้เดียงสาขนาดไหน เขาคงไม่ปล่อยให้ แบมแบมบริสุทธิ์มาจนถึงทุกวันนี้ เขาไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่กล้าสนิท เพราะกลัวเผยด้านมืดออกไป ได้แต่มองอีกฝ่ายอยู่เพียงห่างๆเท่านั้น
แบมแบมดูดเม้มปลายหัว ก่อนที่ปากอุ่นชื้นจะค่อยๆ ครอบครองตัวตนของอีกฝ่าย เขาอมมันไม่หมด แบมแบมใช้มือช่วยในส่วนที่เหลือ
“อ่าห์..แบม” ยูคยอมแหงนเงยใบหน้ามองเพดาน ตอนอีกฝ่ายเร่งจังหวะมือและปากให้เร็วขึ้น
ไม่ไหว ถ้าเร็วกว่านี้มันจะ...
“อึก..พะ..พอ..ก่อน...แบม” เขาพยายามใช้มือหนาดันหัวกลมของอีกฝ่ายออก แบมแบมช้อนตามองราวกับตั้งคำถาม หัวคิ้วกลมขมวดแน่นอย่างขัดใจ
จะถึงอยู่แล้วแท้ๆ จะห้ามทำไมกันนะ
“ถ้า.อ๊ะ..ถ้านะ..นาย..ซี้ดดด...ยังไม่หยุดชั้นจะแตกในปากนายนะ..อ่าห์” ยูคยอมแทบพูดออกไปไม่เป็นคำ ตอนที่ปากอิ่มยังคงดูดกลืน และครอบครองตัวตนเขา อย่างเมามันส์เสียงดังจ๊วบจ๊าบดังไปทั่วห้องน้ำแคบ
แบมแบมไม่หยุด..
ยิ่งได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ่งไม่หยุด..
จังหวะหนึ่งที่ฟันเขาครูดกับท่อนเนื้อหนา อีกฝ่ายก็กระตุกเกร็งทันที
“อึก..อ๊า..”
แบมแบมไม่ทันตั้งตัว ปากอิ่มคายแท่งเนื้อร้อนออกจากปาก ไอโคลกไม่หยุด น้ำสีขาวขุ่นไหลย้อยออกมาจากปาก เปรอะเปื้อนใบหน้าหวาน ยูคยอมทรุดตัวลง มือหนาเอื้อมเช็ดคราบน้ำสีขาวขุ่นออกจากปากบาง แบมแบมสำลักจนตัวโยน ผิวหน้าแดงไปหมด
“บอกแล้วว่าให้พอ”
“กะ..ก็..อยากลองนี่” ให้ตายใครสั่งสอนให้เด็กนี่พูดแบบนี้กันนะ ยูคยอมทิ้งตัวนั่นพื้นดึงตัวอีกฝ่ายให้นั่งซ้อนกัน รวบตัวกอดเอวบางเข้าพิงอก ใบหน้ากลมหวานแนบกับส่วนหัวใจของอีกคนพอดี แบมแบมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวของอีกฝ่ายยูคคยอมต้องสูดหายใจเข้าออกลึกๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไร
เขาอยากทำต่อ..
ทำให้มากกว่านี้…
ทำให้แบมแบมเป็นของเขา…
แต่ตอนนี้คงยังไม่ใช่เวลานั้น เขาควรต้องทำอะไรให้มันถูกต้องและชัดเจนไปเสียก่อน
“แบม”
“เรารักแบม”
“ยูค…” แบมแบมเรียกอีกคนเสียงแผ่ว แววตาไม่มั่นใจฉายชัดบนนัยน์ตาหวาน
“ต้องให้เราบอกอีกกี่ครั้งแบมถึงจะเชื่อว่าเรารักแบมจริงๆ” ยูคคยอมถอนหายใจหลุบตาต่ำ พูดออกรายการก็แล้ว พูดกับเจ้าตัวก็แล้ว ทำไมถึงไม่เคยรับรู้กันนะ
“ทำไมเงียบล่ะ หื้มมม?”
ไม่ใช่แบมแบมจะไม่เคยรู้ เขารับรู้มาตลอด ทั้งสายตา ทั้งการกระทำ ผิดก็แต่เขาไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง
“เราทำให้แบมอึดอัดเหรอ”
“มะ..ไม่ใช่”
“งั้นตอบเราบ้างสิ ด่าเราก็ได้ เราจะได้ไม่ต้องหวังลมๆแล้งๆแบบนี้อีก”
“ไม่ใช่นะ!” แบมแบมหันควับ มือบางยกขึ้นประกบแก้มร่างหนา ตาสอดตาประสานใจ ลมหายใจที่เป่ารดใบหน้ากันและกัน จมูกที่เกือบจะชนกันอยู่แล้ว
แบมแบมอยากมองสายตาแบบนี้
อยากมองไปอีกนานนาน
เงาในตาของฝั่งตรงข้ามมีแค่แบมแบมเท่านั้น
แบมแบมแค่คนเดียว
“แบมก็รักยูค…”
“อย่าละสายตาจากแบมไปไหนอีกนะ อื้อออ” เสียงพูดเจื้อยแจ้วหายไป พร้อมกับความอุ่นร้อนที่เข้าครอบครองริมฝีปากของกันและกัน
*ตึกตัก*
หัวใจที่เต้นบนจังหวะเดียวกันของทั้งสองฝ่าย ช่างไพเราะจับใจ
END
